سیگنال کالا با توجه به نیاز موجود به اطلاعات دقیق و به روز در حوزه الکترونیک و همچنین در جهت گسترش دانش و امکان به کارگیری آن در این حوزه، اقدام به جمع‌آوری مقالات معتبری در این زمینه کرده است. مقالات مذکور،جهت سهولت دسترسی به اطلاعات دست اول و  افزایش نوآوری و سهولت در استفاده از ابزار الکترونیکی برای مخاطبان ، توسط سیگنال کالا ترجمه شده و در اختیار عموم قرار گرفته است.

در مقاله زیر که در مورد مایکروموبیلیتی در شهر هوشمند آورده شده است، موارد زیر مورد بررسی قرار گرفته اند:

• راه‌حل مایکروموبیلیتی

• نقش اینترنت اشیاء در مایکروموبیلتی

• چالش‌ها و راهکار‌های مایکروموبیلتی

شهرها از چندین جبهه تحت فشار قرار دارند: جمعیت رو به رشد، افزایش ازدحام تردد (تراکم ترافیک) و آلودگی و تقاضا برای تحقق طرح‌های پایداری[i] . خوشبختانه، راه‌حل‌هایی مانند مایکروموبیلیتی[ii] ممکن است به کاهش برخی از این چالش‌ها کمک کنند.

راه‌حل مایکروموبیلیتی

نیمی از جمعیت جهان در مراکز شهری زندگی می‌کنند و انتظار می‌رود که این مقدار تا سال 2050 افزایش یابد. ساخت جاده‌های بیشتر برای برآورده کردن نیازهای حمل‌ونقل با بودجه‌های شهری مقرون‌به‌صرفه نیست و اهداف پایداری را نیز برآورده نمی‌کند. حمل‌ونقل عمومی کمک کننده است اما در اغلب موارد به یک اندازه به همه مناطق خدمت‌رسانی نمی‌کند. ساکنان هنوز باید بر «چالش حلقه‌ی آخر زنجیره‎ی تأمین (چالش لست مایل)»[iii] (نحوه‌ی رسیدن به ایستگاه حمل‌ونقل و برگشت از آن) غلبه کنند. مایکروموبیلیتی این شکاف‌ها را از بین می‌برد و مجموعه‌ای از مزایای دیگر نیز ارائه می‌دهد.

وسایل نقلیه مایکروموبیلیتی با سرعت کم حرکت می‌کنند، از سوخت‌های فسیلی استفاده نمی‌کنند و هر بار فقط یک یا دو نفر را حمل می‌کنند. آن‌ها برای استفاده در مسیرهای دوچرخه‌سواری طراحی شده‌اند. مایکروموبیلیتیِ امروز معمولاً به معنای استفاده از اسکوترها و دوچرخه‌های برقی است.

مزایای متعدد این قالب عبارتند از:

• کاهش میزان تولید کربن‌دی‌اکسید[iv] : گزینه‌های مایکروموبیلیتی معمولاً با برق یا با پدال زدن انسان (مانند دوچرخه) کار می‌کنند. این امر اثر زیست‌محیطی کربن را کنترل می‌کند. این وسایل نقلیه همچنین انرژی را بهینه‌تر مصرف می‌کنند. وسایل نقلیه برقی مورد استفاده برای مایکروموبیلیتی صد برابر کارآمدتر از خودرو هستند. وقتی دوچرخه‌ها و اسکوترها بانک مشترکی از منابع را تشکیل می‌دهند، میزان انتشار کربن‌دی‌اکسید هم کمتر می‌شود چون کالا فقط در صورت نیاز استفاده می‌شود.
• ارزان‌تر: سفر پنج مایلیِ روزانه با استفاده از گزینه‌های مایکروموبیلیتی تنها 2.93 دلار در سال هزینه دارد در حالی که هزینۀ استفاده از خودرو برای این سفر بیش از 180 دلار خواهد بود.
• عادلانه‌تر: تحلیل‌گران سیاست استدلال می‌کنند که مایکروموبیلیتی دسترسی را برای کویرهای حمل‌ونقل[v] (مناطق با دسترسی محدود به حمل‌ونقل) به ارمغان می‌آورد و در عین حال حمل‌ونقل را مقرون‌به‌صرفه‌تر می‌کند و در محدوده‌ی وسیع‌تری گسترش می‌دهد، در حالی که شیوه‌های سنتی حمل‌ونقل ممکن است خدمات اندکی به این مناطق ارائه کنند. شهرهایی مانند کلمبوس در ایالت اوهایو[vi] حتی نشان داده‌اند که شهروندان محروم می‌توانند با فناوری‌های هوشمند به نیازهای اولیه بیشتری مانند خدمات درمانی دسترسی پیدا کنند.
• وابستگی کمتر به خودرو: تغییر طرز تفکر خودرومحور[vii] زمان‌بر خواهد بود، اما مایکروموبیلیتی می‌تواند ما را به این هدف برساند. استفاده از وسایل نقلیه دارای تأثیرات منفی زیست‌محیطیِ کمتر برای سفرهای کوتاه، از آنجا که بیشتر سفرهای مایکروموبیلیتی بین 2 تا 5 کیلومتر است، به کاهش وابستگی عمومی به خودرو کمک می‌کند. با توجه به اینکه 35 درصد از کل سفرهای با خودرو در ایالات متحده برای مسافت‌های کمتر از سه کیلومتر انجام می‌شود،‌ این امر فرصتی مهم و امیدوارکننده است.

نقش اینترنت اشیاء در مایکروموبیلتی

فرصت‌های مهم و امیدوارکننده‌ای که مایکروموبیلتی فراهم می‌کند زمانی بیشترین تأثیرگذاری را به دنبال دارند که با اینترنت اشیاء (IoT)[viii] همراه شوند؛ مانند اکثر موارد کاربرد اینترنت اشیاء، این فناوری به دو روش کمک می‌کند. اینترنت اشیاء به صورت بی‌درنگ[ix] در «لبه»[x] کار می‌کند و داده‌هایی ارائه می‌دهد که برنامه‌ریزان شهری می‌توانند برای مطالعه نیازها و روندهای حمل‌ونقل بلند‌مدت، آن‌ها را جمع‌آوری و تحلیل کنند.

بسته به نیازهای داده، وسایل نقلیه مایکروموبیلیتی می‌توانند حسگرهای مختلفی را در خود جای دهند: برای مثال ارتباطات میدان‌نزدیک (NFC)[xi] برای باز کردن قفل خودرو و پرداخت‌های آنلاین؛ حسگر سیستم ماهواره‌ای ناوبری جهانی (GNSS)[xii] برای ردیابی مکان ناوگان، حسگر صدا[xiii] که می‌تواند به عابران پیاده هشدار دهد و حسگر حرکت[xiv]. در موارد پیشرفته، وسیله نقلیه مایکروموبیلیتی می‌تواند از حسگرهای کیفیت هوا[xv] و نویز[xvi] برای ثبت داده‌های محیطی استفاده کند و آن‌ها را برای تحلیل کیفیت زیست‌محیطی به طرف‌های ثالث ارائه دهد.

وسایل نقلیه مایکروموبیلیتی مبتنی بر اینترنت اشیاء می‌توانند با مدیران ناوگان ارتباط برقرار کنند تا داده‌های موقعیت جغرافیایی را انتقال دهند و رؤیت‌پذیری بهتری را برای هر وسیله نقلیه فراهم کنند. ارائه‌دهندگان مایکروموبیلیتی می‌توانند با رهگیری داده‌های موقعیت جغرافیایی روندهای اوج استفاده[xvii] را مشخص کرده و بر اساس آن‌ها تخصیص‌ها را برنامه‌ریزی کنند. اینترنت اشیاء همچنین ارتباط وسیله نقلیه با وسیله نقلیه (V2C)[xviii] را در جاده‌ها امکان‌پذیر می‌کند که می‌تواند‌ برای کاهش ازدحام تردد مفید باشد. به طور مشابه، حسگرهای مجاورتی[xix] می‌توانند به عابران پیاده در مورد حضور وسیله نقلیه هشدار دهند و در نتیجه ایمنی را بهبود بخشند.

اینترنت اشیاء می‌تواند به کاربران کمک کند تا وسایل نقلیه را به سلامت به ایستگاه‌ها بازگردانند و همچنین به ارائه‌دهندگان خدمات مایکروموبیلیتی نیز در تعمیر و نگهداری ناوگان کمک ‌می‌کند. داده‌های اینترنت اشیاء به‌دست‌آمده از ناوگان مایکروموبیلیتی می‌تواند نشان دهد که چه زمانی وسایل نقلیه در آستانۀ نقص فنی قرار دارند تا نگهداری و تعمیرات پیشگویانه[xx] انجام شود. الگوهای کاربرد اینترنت اشیاء برای زمان و مکان همچنین می‌توانند به برنامه‌ریزان شهری کمک کنند تا برای زیرساختِ راهکارهای مختلف حمل‌ونقل برنامه‌ریزی کنند.

چالش‌ها و راهکار‌های مایکروموبیلتی

در حالی که استفاده از وسایل نقلیه دارای تأثیر زیست‌محیطی پایین برای کیلومتر آخر (حلقه‌ی آخر زنجیره‌ی تأمین)[xxi] ایده‌ی خوبی است اما این مفهوم نیز بدون مانع نیست.

مسئله‌ی پذیرش و طرز تفکر مصرف‌کنندگان و برنامه‌ریزان شهری مسئله‌ی مهمی است. در سال 2019، مردم 136 میلیون سفر با دوچرخه‌ها و اسکوترهای اشتراکی انجام دادند که نسبت به سال قبل 60 درصد افزایش داشت. نمودار رشد امیدوارکننده به نظر می‌رسد و انتظار می‌رود که بازار جهانی تا سال 2025 به 150 میلیارد دلار برسد. برنامه‌ریزان شهری که در اثر استفاده از راهکار‌های مایکروموبیلیتی، نگران دور شدن املاک گران‌بها از پیاده‌روها و خطوط حرکت خودروها هستند، باید در جهت راهکار‌های عملی که روش‌های حمل‌ونقل و تحویل جدید را در خود جای می‌دهند حرکت کنند (در حال حاضر از ربات‌های تحویل خودکار استفاده می‌شود).

اسکوترهای پراکنده در سطح شهرهای غیر مجهز، به تلاش‌هایی برای مقابله با آن‌ها منجر شده است. فروشندگان تجهیزات مایکروموبیلیتی می‌توانند این حوادث را با حسگرهای مبتنی بر اینترنت اشیائی کاهش دهند که کاربران را به ایستگاه‌های شارژ هدایت می‌کنند؛ همچنین می‌توانند برای این تخلفات کاربران را جریمه کنند.

قابلیت اتصال[xxii] در جاده‌ها چالش دیگری است که سودمندی مایکروموبیلیتی را محک خواهد زد. وقتی کاربران نتوانند با اطمینان اسکوتر را به محل مناسب متصل کنند، به راحتی این راهکار را نخواهند پذیرفت. انتظار می‌رود 5G و شبکه‌های گسترده (WAN)[xxiii] زیرساخت ارتباطی لازم را فراهم کنند.

رفتار نامناسب کاربر (رانندگی در پیاده‌روها به جای مسیرهای دوچرخه‌سواری اختصاصی) بر نگرش دولت و ایمنی تأثیر منفی خواهد داشت. در این موارد نیز می‌توان از ورودی داده‌های اینترنت اشیاء و چارچوب‌های فعال دولتی که راهکار‌های حمل‌ونقل چندوجهی را در خود جای می‌دهند استفاده کرد.

خوشبختانه، این چالش‌ها راهکارهایی دارند که می‌توانند راه را برای مایکروموبیلیتی هموار کنند. طبق نظر مک‌کینزی[xxiv]، تمایل بیشتری برای راهکارهای حمل‌ونقل پایدار وجود دارد که خبر خوبی برای مصرف‌کنندگان و کره‌ی زمین است.

منبع: https://www.mouser.com/blog/micromobility-smart-city

[i] sustainability

[ii] Micromobility

[iii] last-mile challenge

[iv] Carbon footprint

[v] transit deserts

[vi] Columbus, Ohio

[vii] car-centric mindset

[viii] Internet of Things

[ix] real-time

[x] edge

[xi] near-field communication

[xii] global navigation satellite system

[xiii] sound sensor

[xiv] motion sensor

[xv] air quality sensors

[xvi] noise sensors

[xvii] peak use

[xviii] vehicle-to-vehicle communication

[xix] proximity sensors

[xx] predictive maintenance

[xxi] last kilometer

[xxii] Connectivity

[xxiii] wide area networks

[xxiv] McKinsey